Ze volgen mij op hun monsterbenen. Ik ren over de landweg, hun bloeddorst hijgend in mijn nek. Het bos. Ik sla rechtsaf, kijk om, ze verdwijnen tussen de bomen. Stil sta ik. Ik wacht.

Links van mij beweegt iets. Een kind.

Mijn kind.

Julie!

Haar naam blijft korrelig steken in mijn keel.

Ze ziet mij niet, ik volg haar.

Weg. Ze is weg.

In het hoge gras geen blonde haren, mijn schaduw is een ruiter te paard. Ze lijkt verzwolgen maar dat mag niet, God, dat kan niet, ik roep haar naam, haar naam is mijn totem, dan wekt het alle monsters maar. Julie! roep ik, JULIE! schreeuw ik, Julie smeek ik tot ik wakker word - en ook nog daarna.