Een windvlaag door de ruimte ritselt het plastic uit haar slaap. Langzaam kruipt de ochtend door de beslagen ramen, toont wanden ontdaan van een gezicht. Stofhopen. Spatten. Gaten. De stilte schuift gelaten naar een schaduw toe.

Weldra komen de schelle geluiden, de instrumenten, het harde licht. Rondstampen in een open wond, het einde nog niet in zicht.

Wachten is het. Wachten tot de botten zijn gebroken, tot het boren is gestopt, het slaan, het hakken; tot het druppen van de kraan beslecht is, tot de muren weer staan, het hart een plek vindt. Wachten is het. Wachten op het zachte strelen van bewonderende stemmen, het ritme van de treden, de geuren, de lach - wachten tot dit lichaam weer leven mag.