Zandmeeuw
Het zand is warm en zacht. Ze strijkt het glad en tekent een cirkel. Zo is het net of er niets aan de hand is, alsof ze hier hoort, hier zo alleen.
Om haar heen zijn parasols en mensen, de zingende woorden kent ze niet.
De cirkel voor haar krijgt pootjes, een snavel. Het wordt een heel erg dikke meeuw.
Een jongen rent langs. PLOF, PLOF doen zijn voeten, en ineens heeft de meeuw geen ogen meer.
Ze veegt alles weg.
Misschien is ze nu wel voor altijd verdwaald. Misschien -
“Hé, ben je dáár? Kom, we gaan.”
Haar vader draagt de grote tas, haar moeder houdt haar broertje vast. Ze lijken niet eens opgelucht.
Nu pas begint ze te huilen.